Pindziesiąt twarzy Greya (5/?)

Bardzo przepraszam, za jednodniowe opóźnienie, nie wyrobiłam się. 

Gościnnie występuje Winky :)

W ostatnim rozdziale kończymy spotkanie z bohaterką, kiedy ta gubi gdzieś swoją przytomność (w windzie konkretnie, ale może, cholera, zwiała stamtąd?) i pędzi trzymana za rękę przez Greya do jego samochodu.

Oczywiście nasza dzielna niewinna nie dowierza temu, co się właśnie przydarzyło.

Gdy mijają kolejne sekundy,

zaczynam mu dopisywać mityczną, arturiańską legendę i status

zaginionego miasta Atlantyda. Nigdy się nie zdarzył. Może wszystko

sobie wymyśliłam.

Cytat z Atlantydą specjal for Łinky!

Wracając do Any: Nie. Dotykam nabrzmiałych ust. Jestem teraz

zupełnie inną kobietą. Rozpaczliwie pragnę tego mężczyzny, a on

pragnął mnie.

Jeden mały pocałunek dla człowieka i wielki krok dla ludzkości! By powstała książka z – podobno – fabułą i tłumaczka rozwaliła wszystko na kawałeczki.

Grey oczywiście udaje, że nic się nie dzieje, jest chłodny, zimny i włącza odtwarzacz MP3 w radiu. Myślałam, że auta są zazwyczaj wyposażone w radia, no ale MP3 brzmi lepiej. Chyba. Chcecie wiedzieć, co powoduje u Anastazji, że Sprawia, że wzdłuż kręgosłupa przebiegają

rozkoszne dreszcze.?

Czego słuchamy?

– To Flower Duet Delibesa, z opery Lakme. Podoba ci się?

– Christianie, to jest cudowne.

No, Grey, postarałeś się. Ładne, nie powiem!

Tak, właśnie pochwaliłam autorkę ;)

– Mój gust muzyczny jest eklektyczny, Anastasio, lubię

wszystko od Thomasa Tallisa po Kings of Leon. Wszystko zależy

od nastroju. A twoje upodobania?

Ale elektryczny w sensie… stały czy zmienny? AC/DC?

Sprawdzałam czy istnieje taki związek frazeologiczny, nauczona poprzednim doświadczeniem, ale niestety. Jedyne co znalazłam to odniesienie do gatunku muzyki. No ALE jak ktoś zna, to proszę dać znać! ^^

Chwila... eklektyczny?!

Winky: Ej, ale to jest rap. Mój gust muzyczny jest eklektyczny, młodafoka siekierap, suczki znamy wasze sztuczki, joł!

Ja tam naprawdę przeczytałam elektryczny!

Potem leci Sex on Fire (uwielbiam, zawsze jak prowadzę, a w tle leci SOF to drę się jak wariatka fałszując przy tym okropnie. Pasażerowie? O Kur…! Mam pasażerów!).

Grey jest bardzo ważną osobą i bez niego świat ogarnia chaos. W czasie jazdy odbiera trzy telefony.

Pierwszy, bardzo ważny telefon:

– Grey – warczy. Ależ on jest szorstki.

– Panie Grey, z tej strony Welch. Mam informacje, których

pan potrzebuje. – Z głośników dochodzi chrapliwy, bezcielesny głos.

– Dobrze. Prześlij mi je mejlem. Coś jeszcze?

– Nie, proszę pana.

Ok, rozumiem.

– Grey.

– NDA jest już w pańskiej skrzynce mejlowej, panie Grey. –

Tym razem głos kobiecy.

– Dobrze. To wszystko, Andrea.

– Miłego dnia, proszę pana.

Nie, nie rozumiem, skoro jest człowiekiem biznesu, to na pewno pocztę sprawdza co chwilę.

Grey – warkot.

– Cześć, Christian, zaliczyłeś wczoraj laskę?

– Witaj, Elliot. Mam włączony zestaw głośnomówiący i nie

jestem w samochodzie sam. – Christian wzdycha.

– Kto jest z tobą?

- Laska, którą zaliczę wieczorem.

Przewraca oczami.

– Anastasia Steele.

– Cześć, Ana!

Ana!

– Witaj, Elliot.

Wdzięk i talent, drogi Elliocie. Elliot pasuje mi na Emetta. Jak obstawiacie?

Po drodze Grey mówi, że: „To, co się wydarzyło w windzie, więcej się nie

powtórzy. No, chyba że dokonamy tego z premedytacją.” Anastazjo, zapomnij o jakimkolwiek spontanie.  Ni ma.

Zatrzymuje się przed domem. Poniewczasie dociera do mnie,

że nie zapytał o adres, a jednak go zna. No ale przecież przysłał mi

książki, oczywiście, że zna mój adres. Każdy zdolny, posiadający

śmigłowiec i urządzenia do śledzenia sygnału z telefonu

komórkowego prześladowca by go znał.

Kobieto, dobrze myślisz, a nic z tym nie robisz.

Eliot i Kate już na nich czekają, ta druga ma wielki uśmiech na ustach. Aha, bzykała się. I nie lubi Greya, totalnie. Na pożegnanie Eliot całuje namiętnie Kate, tak, że ta aż zamiata włosami podłogę. No, przechylił ją tak! A nie, że on ją całuje, a tam podłogę zamiata jak miotłą. Co robisz nasza druga para gołąbków?

Jezu... wstydu nie mają? Zażenowana wbijam wzrok w stopy.

Zerkam ukradkiem na Christiana i widzę, że przygląda mi się

z napięciem. Mrużę oczy. Dlaczego ty mnie nie możesz tak

pocałować? Elliot nie przerywa pocałunku. W dramatycznym geście

przechyla Kate tak, że jej włosy dotykają podłogi.

– Na razie, mała. – Uśmiecha się szeroko.

Kate cała się rozpływa. Jeszcze nigdy jej takiej nie widziałam

– na myśl przychodzą mi określenia „nadobna” i „uległa”. Uległa

Kate, to ci dopiero, ten Elliot musi być naprawdę niezły. Christian

przewraca oczami i przygląda mi się z nieodgadnionym wyrazem

twarzy. Możliwe, że jest lekko rozbawiony. Zakłada mi za ucho

pasmo włosów, któremu udało się wydostać z kucyka. Bezwiednie

przechylam głowę, aby być bliżej jego palców. Jego spojrzenie

łagodnieje. Przesuwa kciukiem po mojej dolnej wardze. Krew

we mnie wrze. Po chwili, zbyt szybko, zabiera dłoń.

– Na razie, mała – mruczy, a ja muszę się roześmiać, gdyż to

zupełnie nie w jego stylu. Ale choć wiem, że tylko sobie żartuje, coś

we mnie mięknie. – Przyjadę po ciebie o ósmej.

No, chociaż ją po wardze pomacał, kochaniutki taki. Ale papiery najważniejsze! I głupia Anastazjo. Ja wiem, że „mała” do niego nie pasuje i psuje cały efekt. Ale poczekaj… tylko poczekaj!

Kate od razu dopada naszą Niewinną i wypytuje ją o wszystko. Kiedy tylko słyszy, że wieczorem ponownie się spotykają (ona z Eliotem też, wiecie, trzeba trzymać opkowy kanon „przyjaciółkowy”), leeeci do sypialni razem z nią i obdziera ją z włosia.

Tj. ręce nogi i brwi, zboczeńce jedne, a co myśleliście?

Zgodnie z niestrudzonymi i, prawdę mówiąc, natarczywymi

instrukcjami Kate, nogi i ręce mam idealnie ogolone, brwi

wyregulowane i generalnie cała jestem wymuskana.

Opuszczamy kwestię, gdzie Jose jest zbywany telefoniczne przez Kate, on jest tylko tłem, przewijajcie dalej.

To już dziś! Czy jestem na to gotowa?

Moja wewnętrzna bogini piorunuje mnie wzrokiem, tupiąc

niecierpliwie małą nóżką. Ona gotowa jest już od wielu lat i może

pójść z Christianem Greyem na całość, ale ja nadal nie rozumiem,

co on we mnie widzi... w nijakiej Anie Steele –

Tak, wszyscy ją podrywają, a ona taka nijaka i mdła. To.jest.NUDNE.

Grey przyjeżdża o czasie i transportuje Ane do hotelu. Mają lecieć śmigłowcem, pamiętacie?

Szybko dojeżdżamy na miejsce. Zastanawiam się, gdzie

czeka ten legendarny śmigłowiec. Znajdujemy się na terenie mocno

zabudowanym, a nawet ja wiem, że do startu i lądowania

śmigłowcom potrzebna jest przestrzeń.

BoChaterka kreowana jest na osobę wyjątkowo dojrzałą na swój wiek i wyjątkowo głupiutką.

Kiwa głową

kierowcy i wchodzimy do budynku, a tam od razu kierujemy się

w stronę wind.

Winda!

Myślicie, że pomyślała o tym, że można mieć lądowisko na dachu? Ha. Ha.

Na nowo atakuje mnie wspomnienie naszego

porannego pocałunku.

Gdy wchodzimy do windy, minę próbuję mieć obojętną.

Drzwi zasuwają się i proszę bardzo, przeskakują między nami

dziwne prądy, które mnie zniewalają.

W sensie, między nią, a drzwiami?

– Chodźmy – mówi Christian i ruszamy w stronę śmigłowca.

Jest o wiele większy, niż sądziłam. Spodziewałam się wersji dla

dwóch osób, ale ten ma co najmniej siedem miejsc. Christian otwiera

drzwi i kieruje mnie na jedno z miejsc z przodu. – Siadaj i niczego

nie dotykaj – poleca, podążając za mną.

Co najmniej siedem, czyli, jak potem wydedukowałam, helikopter jest pasażerski.

Christian zapina ją… w pasy i nawiązuje się dialog:

– Jesteś bezpieczna, nie uciekniesz – szepcze. Oczy mu

płoną. – Oddychaj, Anastasio – dodaje miękko. Wyciąga rękę

i gładzi mnie po policzku, przesuwając smukłe palce do brody, którą

ujmuje kciukiem i palcem wskazującym. Pochyla się, by złożyć

na moich ustach szybki, niewinny pocałunek. A ja przeżywam szok

i wszystko się we mnie skręca z powodu tego podniecającego,

niespodziewanego dotyku warg.

– Podobają mi się te pasy – szepcze.

Słucham?

Kobieto, jeśli ty się jeszcze jego preferencji nie poznałaś to… chociaż o czym ja mówię…

Boru, jak mnie wkuropatwia to ciągłe przypominanie o oddychaniu i mało tego! To, że ta kretynka NAPRAWDĘ zaskakuje: „och, faktycznie, powinnam już wziąć wdech”. NIKT nie jest tak głupi. A jak jest, to trzeba toto zabić, zanim złoży jaja.

Facet ma od czterech lat licencję pilota, tak więc lata sobie w te i we w te. Daruję wam opis przelotu, bo jest wyjątkowo (wyjątkowo? W tej książce?) nudny. Jednak jedna rzecz mnie dręczy. Jest ósma wieczorem. Z dialogu wynika, że jest ciemno jak w duuuuuużym ciemnym pomieszczeniu (^^”). Skąd Grey wie, jak ma lecieć?

– Stąd. – Pokazuje mi jeden ze wskaźników. Elektroniczny

kompas. – To Eurocopter EC135. Jeden z najbezpieczniejszych

w swojej klasie. Jest przystosowany do nocnych lotów.

I znowu mam problem (jak ktoś ma oryginał w pdfie to proszę ładnie o podesłanie mi go), bo facet wskazuje na kompas, nie? I mówi, że to Eurocopter EC135. Chodzi mu o kompas czy helikopter? Bo w moim małym skromnym reaserchu doszłam do tego, że jest to nazwa HELIKOPTERU, nie kompasu. http://pl.wikipedia.org/wiki/Eurocopter_EC135 O tutaj ładnie jest to pokazane, chociaż szukałam dalej.

Dążąc tym tropem, helikopter pasażerski posiada osiem siedzeń.

„maks. 8 (2 załogi + 6 pasażerów, wersja pasażerska)”

Piękne, „co najmniej 7 miejsc”. Ok, zakładam, że liczyła też miejsca dla załogi… gdybym wiedziała, jak miejsca są rozlokowane, czepiałabym się, że nie umie rozróżnić liczby parzystej od nie (siedzenia ustawione parami, gołym okiem widać czy jest to x/2 r. 0 czy nie).

Ale nie wiem, więc przewijajcie dalej. :D

Ok, bo nie zdzierżyłam, znalazłam oryginał. Niemniej, nie jestem znawcą zajebistym, na ile mogę, to będę pisać. TAK WIĘC:

“Here.” He points his long index finger at one

of the gauges, and it shows an electronic

compass. “This is an EC135 Eurocopter. One of

the safest in its class. It’s equipped for night

flight.” He glances and grins at me.

Tak więc dupa, AUTORKO!

Ma piękny profil.

Prosty nos, mocno zarysowana żuchwa – chciałabym przesunąć

po niej językiem. Nie ogolił się i cień zarostu czyni tę myśl jeszcze

bardziej kuszącą. Hmm... chciałabym poczuć tę szorstkość pod

językiem, palcami, ocierającą się o moją twarz.

Jestem spaczona, lizanie zarostu kojarzy mi się tylko z bólem i pieczeniem języka. Wcale, ale to wcale nie przyjemnym! I ocieranie się o zarost… ona chyba nigdy chłopa nie miała. Co ma więcej niż gimnazjalny zarost!

Oj, piczowąs też boli. A jak to polizać... brr!

Nie, ja ciągle mam ciarki jak o tym myślę!

Obiecałam wysłać jej [Kate] esemesa, kiedy dotrę do Seattle.

Nie powiedziałam jej o śmigłowcu, niepotrzebnie by się

denerwowała.

Rozumiecie? Stara się przekonać swoją przyjaciółkę do swojego prawie-faceta i co robi? Zamiast z góry powiedzieć, że leci śmigłowcem, to ona napisze do niej smsa nie po pięciu godzinach http://www.dystans.org/Vancouver/Portland ale po:

– Jak długo potrwa lot? – pytam bez tchu. Wcale nie

myślałam o seksie, o nie, ani przez chwilę.

– Niecałą godzinę, wiatr nam sprzyja.

Taaaaak! Już widzę jej minę, jak patrzy na zegarek i myśli o tym, jak Grey pędzi autem po autostradzie.

Nie, o pomyśleniu, żeby smsa wysłać później, po tych czterech/pięciu godzinach nie wierzę. No zwyczajnie.

– Zawsze w ten sposób próbujesz zaimponować kobietom?

(…)

– Nigdy nie latałem w towarzystwie dziewczyny, Anastasio.

To dla mnie kolejny pierwszy raz.

Widzisz, Ana, ty traktujesz się jak kobietę, a on myśli o tobie jak o dziewczynce. Chyba, że chodzi o girlfriend.

„Do you always impress women this way?

‘Come and fly in my helicopter’?” I ask, genuinely

interested.

“I’ve never brought a girl up here, Anastasia.

It’s another first for me.”

A więc dupa.

Lądują, przechodzą do foyer (tak, aŁtoreczki, te wielkie salony, o których piszecie tak namiętnie, tak też mogą się nazywać). Wszystko jest białe, elegancje i ogromne.

Nieistotne i szablonowe. Z aneksem kuchennym (bo to ważna sprawa!).

Och! I jest fortepian. No przecież.

– Chcesz zdjąć żakiet? – pyta Christian. Kręcę głową. Jeszcze

się nie rozgrzałam. – Napijesz się czegoś? – Mrugam powiekami.

Po wczorajszej nocy! Próbuje być zabawny?

A może mu chodziło o wodę lub sok, alkoholiczko?

 Upijam łyk; wino okazuje się lekkie, rześkie i przepyszne. – Jesteś bardzo

cicha i nawet się nie rumienisz. Prawdę mówiąc, to takiej bladej cię

jeszcze nie widziałem, Anastasio – mruczy. – Jesteś głodna?

Grey i jego jedzeniowa obsesja. Normalnie wypalił jak z myciem zębów.

Z tego co się dowiedziałam

– Wydało mi się to odpowiednie. Mógłbym idealizować cię

niemożliwie jak Angel Clare albo poniżać jak Alec d’Urberville –

szepcze, a szare oczy ma ciemne i niebezpieczne.

– Jeśli tylko taki mam wybór, poproszę o poniżenie – też

szepczę, wpatrując się w niego. Moja podświadomość patrzy na mnie

z podziwem. Christian wciąga głośno powietrze.

– Tak. Wybaczysz mi na chwilę? – Znika w szerokich

drzwiach na drugim końcu pomieszczenia. Po minucie czy dwóch

wraca z jakimiś dokumentami. – To oświadczenie o zachowaniu

poufności. – Wzrusza ramionami i ma na tyle przyzwoitości, aby

wyglądać na nieco zakłopotanego. – Mój prawnik na to nalega. –

Wręcza mi je. Jestem zdeprymowana. – Skoro wybierasz opcję

drugą, poniżenie, będziesz musiała to podpisać.

– A jeśli nie chcę niczego podpisywać?

– Wtedy będzie idealizm Angela Clare, no, przynajmniej

przez większą część książki.

– Co oznacza to oświadczenie?

– Oznacza, że nie możesz ujawniać niczego na nasz temat.

Niczego i nikomu.

Wpatruję się w niego z niedowierzaniem. A niech mnie. Jest

źle, naprawdę źle, a teraz moja ciekawość została jeszcze bardziej

rozbudzona.

– W porządku. Podpiszę.

Podaje mi pióro.

– Nie zamierzasz tego nawet przeczytać?

– Nie.

Marszczy brwi.

– Anastasio, zawsze należy czytać wszystko, co się podpisuje

– upomina mnie.

– Christianie, wiesz, że i tak z nikim bym o nas nie

rozmawiała. Nawet z Kate. Bez znaczenia jest więc fakt, czy

podpiszę to oświadczenie, czy nie. Skoro tak wiele to znaczy dla

ciebie, czy też twojego prawnika... z którym ty w sposób oczywisty

rozmawiasz, w takim razie dobrze. Podpiszę.

Patrzy na mnie, po czym kiwa ponuro głową.

– Celna uwaga, panno Steele.

Składam podpis w wykropkowanej części obu egzemplarzy

i jeden oddaję jemu. Drugi składam, chowam do torebki i upijam

spory łyk wina. Wcale nie czuję się taka odważna, jak by się mogło

wydawać.

Niecelna i z dupy wzięta uwaga! Nawet nie ma pojęcia, co podpisała! Na dobrą sprawę, mógł być to dokument zobowiązujący do oddania mu nerki, wątroby i prawego oka! A dziewczyna nie miała by o tym bladego pojęcia! NIC, TOTALNIE NIC! Nawet nie przejrzała tego okiem. Na bór i św. Lochę! I potem taka znajduje Greya, w romantyzmie nie patrzy co robi i oddaje mu swoje ostatnie pieniądze.

Tego się nie da skomentować. To jest skrajna głupota i naiwność maksymalna. Nieważne czy człowieka się kocha czy nie, czy mu się ufa czy nie, CZYTA się co się podpisuje swoim zacnym, lub nie, nazwiskiem. Pomijając już sam fakt podpisania zakazu rozmawiania na temat związany z Greyem.

– To oznacza, że dzisiaj będziesz się ze mną kochał? –

Cholera. Czy ja to naprawdę powiedziałam? Jego usta otwierają się

lekko, ale szybko odzyskuje równowagę.

– Nie, Anastasio. Po pierwsze, ja się nie kocham. Ja się

pieprzę... ostro. Po drugie, jest znacznie więcej dokumentów

do podpisania, a po trzecie, nie wiesz jeszcze, na co się piszesz.

Możliwe, że uciekniesz, gdzie pieprz rośnie. Chodź, chcę ci pokazać

swój pokój zabaw.

Otwieram szeroko buzię. Pieprzy się ostro! Cholera, to brzmi

tak... podniecająco. Ale dlaczego mamy oglądać pokój zabaw?

– Chcesz pograć na Xboksie? – pytam.

Następny bezsens totalny. Dziecko, ty się nie baw w seks skoro nie rozumiesz nic. Ten do niej, że będzie ją pieprzyć, a ta „chcesz pograć w x-boksa?”

Na koniec Ana otwiera drzwi do pokoju zabaw:

I czuję się tak, jakbym cofnęła się do szesnastego wieku

i czasów hiszpańskiej inkwizycji.

Cholera jasna.

Co zobaczyła Ana? O tym już za tydzień :)

Jako bonus na zakończenie załączam dyskusję, która rozwinęła się w komentarzach pod ostatnią analizą. Chodzi o moment, w którym Ana przymierza bieliznę i ona IDEALNIE pasuje:

stanikowa dyskusyja

i: Bo jeden pdf to za mało